Castiñeiros do val, meus castiñeiros

orfos, vellos, calados e retortos,

co toro podrecido, os brazos tortos,

alá embaixo no río e nos outeiros.

Estades desamparados e tristeiros,

sodes medio pantasmas, medio mortos

e, anque mucharon árbores e hortos,

non fumegan sequeiros en Sequeiros.

Fóronvos espulsando pouco a pouco,

fóronvos desterrando paso a paso

e acabarán quitándovos a vida.

A penas sodes nada. Só salouco

ou pinguiña de seiva envellecida

que, amargamente, agarda o seu ocaso.

Manuel María. Sonetos ao val de Quiroga.

Os castiñeiros, noutro tempo matadores da fame nestas terras, seguen chantados nos seus melancólicos soutos, mais xa non teñen a importancia pretérita. Non podían faltar nestas instalacións un espazo dedicado o proceso de secado da castaña e a súa evolución: caniceira, pisón, bandoxo, … son elementos que a xente non esquece.